توسط : - باربارا فردریکسون و تومی رابرتز درباره خودشئ‌انگاری و تاثیر لباس می‌نویسند: «برخی از انواع یقۀ پیراهن و لبۀ دامن مستلزم نظارت مستمر بر بدن هستند. هنگامی که زنان این مد لباس را میپوشند، مجبور می‌شوند که پیوسته بر آن‌ها نظارت داشته باشند و در تمام این مدت نیز فکر می‌کنند که در این لباس راحت‌اند».
- توجه مزمن به ظاهر جسمانی باعث می‌شود منابع شناختی کمتری برای سایر فعالیت‌های ذهنی و جسمی در دسترس باشد. این پژوهش تکه‌تکه‌شدن حواس و کارکردهای شناختی به‌وسیله لباس را به‌شکلی کاملاً روشن نشان داد.
- نتایج پژوهش‌های فردریکسون و همکارانش نشان داد که زنان جوانی که لباس شنا به تن داشتند، بسیار بدتر از آن‌هایی که پولیور به تن داشتند، به سؤالات ریاضی پاسخ داده بودند یا به عبارت دیگر، فکرکردن به بدن و مقایسۀ آن با آرما‌ن‌های جنسی‌شدۀ اجتماعی باعث اختلال در قوای ذهنی آن‌ها شده بود. نتایج این پژوهش این بود که زنانی که لباس_جنسی یا بدن‌نما میپوشند، دچار این تبعات نامناسب می‌شوند.
منبع:
1_ Fredrickson, B.L., et al., That swimsuit becomes you: sex differences in self-objectification, restrained eating, and math performance. Journal of personality and social psychology, 1998. 75(1): p. 269.
